Ode on Solitude

خوش آن مردی که دلخوشی و غم و همّش،

همه بسته به چند پاره زمین پدریست؛

که فرو برد به عافیت نفسی،

در خاک خویش و از هوای وطنی.

رمه اش او را شیر، مزرعش او را نان،

گله اش او را جامه دهند؛

درختانش او را سایه دهند به تابستان، به زمستانش آتش.

خوشبخت آنکه بی غم، با تنِ درست، قرارِ خاطر،

ساعت ها، روزها و سالیانش، نرم گذر می کنند؛

به روز، آرام

به شب در خواب، سنگین؛ کتاب و دفتر و راحتی

هر دو با هم؛ سرگرمی شیرین؛

و لذتِ بی همانند معصومیت، با اندیشه با هم.

پس بگذار بی نام و بی نشان زندگی کنم؛

درگذرم بی آنکه زاری کند کسی برای من.

وز این دنیا بی آنکه ریگی ببرم،

بگو که من کجا باید بیآرمم.

الکساندر پوپ - محسن قاسمی